Lekcja 1: Regulamin, program nauczania

REGULAMIN:

1. Na lekcjach nie toleruje spóźnień większych niż 10 min bez odpowiedniego usprawiedliwienia,
2.Na mojej lekcji macie obowiązek słuchać jeśli jednak zobacze że "śpicie" odejmę punkty, lub ich nie dodam
3. Zgłaszacie się na moje polecenie symbolem <papa>
4. Zgłaszacie się tylko 1 raz!
5. Gdy jedna osoba odpowiada inne jej nie przeszkadzają pod karą odjęcia punktów,
6. Macie obowiązek być przygotowani z ostatniej lekcji chyba że uprzednio powiem inaczej,
7. Kartkówki nie są zapowiadane a sprawdziany zapowiadane są na lekcji go poprzedzajacej,
8.Nie toleruje głupich docinek i komentarzy w stosunku do mnie i innych uczniów,
9. Jeżeli na lekcji będzie mniej niż 3 uczniów lekcja nie odbędzie sie i zostanie odrobiona we wczesniej ustalonym terminie,
10. Nie toleruje rozmów na priv sczegolnie podaczas prac na ocenę i punkty,
11. Na pytania odpowiadam po lekcji lub w wyznaczonym przeze mnie czasie,
12. Nicki powinny wygladać tak Imie_Nazwisko_Wydział np. Harry_Potter_G czyli macie mieć na końcu pierwszą literę swojego domu.
14. Notatki z lekcji nie są obowiązkowe,
15. Musicie odrabiać prace domowe (wyjątkiem są dodatkowe) chyba że chcecie dostać T i mieć odjęte punkty
16.Wszelkie uwagi wysyłajcie na mail mdplastek@interia.pl

Lekcja 2: Nauka latania, gracze.

1. Nauka latania- instrukcje podane przez nauczyciela na lekcji.

2.Gracze:

OBROŃCA

Pozycja obrońcy z całą pewnością istniała już w XIII wieku
, choć jego rola zmieniła się od tego
czasu.

Według Zachariasza Mumpsa, obrońca

powinien pierwszy dotrzeć do swoich koszy
bramkowych, ponieważ jego zadaniem jest nie
dopuścić, by do któregoś z nich trafił kafel. Obrońca
powinien być świadom, że kiedy zapędzi się zbyt
daleko w drugi koniec pola gry, jego kosze mogą być
zagrożone przez przeciwników. Jednak szybki obrońca
może strzelić gola przeciwnikom, a następnie powrócić
na czas do swoich koszy, by udaremnić przeciwnikom

 

wyrównanie. Jest to sprawa jego osobistych
umiejętności i trafnej oceny sytuacji.

Wydaje się oczywiste, że za czasów Mumpsa obrońcy
działali podobnie jak ścigający, tyle że mieli dodatkowe za-
dania. Mogli poruszać się po całym polu gry i strzelać gole.

Kiedy w 1620 roku Quintius Umfraville pisał swo-
je dzieło Szlachetny sport magów, zadania obrońcy zostały
już jednak uproszczone. Pojawiły się już pola bramkowe
i obrońcy w zasadzie pozostawali w ich obrębie, strzegąc
swoich koszy bramkowych, choć mogli je opuszczać, by
onieśmielić atakujących ścigających lub zmusić ich do od-
wrotu.

 

PAŁKARZE

Pałkarze istnieli prawdopodobnie od czasu wprowadzenia
tłuczków. W ciągu stuleci ich zadania nie uległy wielu
zmianom. Ich głównym zadaniem było zawsze strzeżenie
pozostałych członków swojej drużyny przed tłuczkami,
a narzędziem pałki (niegdyś maczugi, jak widać z listu Go-
odwina Kneena; zob. Rozdział trzeci). Pałkarze nigdy nie
strzelali goli, nie ma też żadnych wzmianek wskazujących
na to, by łapali kafla.

Pałkarz musi odznaczać się dużą siłą fizyczną, by sku-
tecznie odbijać tłuczki. Dlatego na tej pozycji częściej niż
na innych grywali czarodzieje, a nie czarownice. Pałkarz
powinien również mieć znakomite wyczucie równowagi,
jako że czasami musi oderwać obie dłonie od miotły, by sil-
nie odbić tłuczek pałką trzymaną oburącz.

ŚCIGAJĄCY

 

Ścigający to najstarsza pozycja w quidditchu, ponieważ
istotą tej gry było od początku wbijanie przeciwnikom goli.
Ścigający podają sobie kafla w locie i zdobywają dziesięć
punktów dla swojej drużyny za każde przerzucenie go
przez jedną z obręczy bramek przeciwnika.

Jedyna znacząca zmiana zaszła w 1884 roku, w rok po
wprowadzeniu jednowymiarowych obręczy na miejsce
dawnych koszy. Był nią przepis, zgodnie z którym na pole
bramkowe przeciwnika może wlecieć tylko ten ścigający,
który trzyma kafla. Jeśli w chwili strzału na polu bramko-
wym znajdzie się więcej niż jeden ścigający, gol nie mo-
że być uznany. Przepis ten wprowadzono, by udaremnić
„ogłupianie" (zob. niżej Faule), czyli manewr polegający na
tym, że dwóch ścigających wlatywało na pole bramkowe
i spychało obrońcę na bok, podczas gdy trzeci ścigający
strzelał gola do pustej bramki. Reakcja na ten nowy prze-
pis została odnotowana w „Proroku Codziennym" z owych
czasów.

SZUKAJĄCY

Szukającymi są zwykle najlżejsi i najszybsi zawodnicy. Mu-
szą mieć bystre oko i znakomicie trzymać się na miotle, by
móc złapać znicz jedną lub obiema rękami. Ponieważ schwy-
tanie znicza często przesądza o zwycięstwie, szukający od-
grywa bardzo ważną rolę w meczu, jest więc najczęstszym

 

celem brutalnych ataków zawodników drużyny przeciwni-
ka. Granie na pozycji szukającego to powód do szczególnej
dumy, jako że tradycyjnie bywają nimi zawodnicy najlepiej
latający na miotle. Zwykle jednak to oni odnoszą najcięższe
kontuzje. „Wyeliminować szukającego" to pierwsza zasada
Biblii pałkarza Brutusa Scrimgeoura.

Lekcja 3: Piłki

KAFEL

 

Jak wiemy z pamiętnika Gertie Keddle, od najdawniej-
szych czasów kafel był sporządzany ze skóry. Początkowo
była to zwykła, niezaczarowana piłka skórzana, szyta, czę-
sto z rzemiennym uchwytem (zob. ryc. E), bo trzeba ją było
łapać i rzucać jedną ręką. Niektóre dawne kafle mają dziu-
ry na palce. Kiedy jednak w 1875 roku odkryto zaklęcie

 

uchwytu, pętle i dziury stały się zbędne, skoro zaczarowana
piłka sama przylegała do dłoni ścigającego.

Współczesny kafel ma dwanaście cali średnicy i jest piłką
bezszwową. Po raz pierwszy nadano mu barwę czerwoną
zimą 1711 roku, po meczu rozegranym w gęstej ulewie, gdy
trudno było go znaleźć w błocie boiska. Ścigających iryto-
wała też coraz bardziej konieczność nieustannego nurkowa-
nia ku ziemi, by odzyskać kafla, którego nie zdołali schwy-
tać w powietrzu. Wkrótce po nadaniu mu czerwonej barwy,
czarownica Daisy Pennifold wpadła na pomysł zaczarowania
kafla, by spadał na ziemię powoli, jakby przez wodę, co po-
zwalało ścigającym chwytać go w powietrzu. Taki kafel jest
używany do dzisiaj.

Tłuczki

Pierwszymi tłuczkami (zwanymi wówczas posokami) były,
jak widzieliśmy, latające kamienie, którym za czasów Mump-
sa nadawano kształt piłek. Miały one jednak jedną słabą
stronę: silne uderzenie wzmocnionej czarami pałki mogło

 

je roztrzaskać na drobne kawałki, co powodowało, że przez
resztę gry wszyscy gracze byli ścigani przez latający żwir.

Prawdopodobnie z tego powodu już na początku XVI
wieku niektóre drużyny zaczęły eksperymentować z tłucz-
kami wykonanymi z metalu. Agata Chubb, znawca daw-
nych wyrobów czarodziejskich, zidentyfikowała aż dwana-
ście ołowianych tłuczków z tego okresu, odnalezionych
na irlandzkich torfowiskach i angielskich moczarach. „To
z całą pewnością tłuczki, a nie kule armatnie", twierdzi
Chubb.

Widoczne są lekkie wgłębienia po uderzeniach
wzmocnionych zaklęciami pałek, można też dostrzec
szczególne cechy rzemiosła czarodziejów (już na
pierwszy rzut oka odróżniające ich wyroby od
rękodzieła mugoli): gładkość kształtu i doskonałą
symetrię. Ostatecznym dowodem jest fakt, że każda
z tych kuł zaczynała natychmiast śmigać po moim
gabinecie, próbując zwalić mnie z krzesła, gdy tylko
uwolniono ją z klatki.

Ołów okazał się jednak za miękki na tłuczki (każde nowe
wgłębienie na kuli wpływało na odchylenie wymaganego
idealnie prostego toru lotu). Dzisiaj tłuczki sporządza się
z żelaza. Mają dziesięć cali średnicy.

Tłuczki są tak zaczarowane, by nieustannie ścigały
wszystkich graczy. Jeśli nie wpłynie się na ich lot, atakują
najbliższego gracza, dlatego zadaniem pałkarzy jest odbija-
nie tłuczków jak najdalej od swojej drużyny.

Zloty znicz

Złoty znicz ma rozmiary orzecha włoskiego, a więc jest
wielkości złotego znikacza. Jest tak zaczarowany, aby jak
najdłużej unikać złapania. Opowiadają, że w 1884 roku, na
wrzosowisku Bodmin Moor w Kornwalii, złoty znicz nie
dawał się złapać przez sześć miesięcy, aż w końcu obie dru-
żyny zrezygnowały z gry, zdegustowane tak żałosnym po-
ziomem swoich szukających. Kornwalijscy czarodzieje
z tych okolic utrzymują do dziś, że ów znicz nadal żyje
gdzieś w tym torfowisku. Niestety, nie jestem w stanie po-
twierdzić prawdziwości tych opowieści

Lekcja 4: Quidditch - wprowadzenie

Quidditch, "sport czarodziejów", jest najpopularniejszym sportem magicznego świata. Quidditch jest szybką, niebezpieczną, pasjonującą grą, w której dwie drużyny latające na magicznych miotłach biorą udział w rozgrywce. W każdej drużynie gra po 7 zawodników. Punkty zdobywa się, przerzucając kafel przez jedną z trzech obręczy przeciwnika. W qudditcha grają zarówno dzieci, które latają na miotłach w przydomowych ogródkach, jak i uczniowe Hogwartu.
No i oczywiście grają w niego zawodowcy. Mecze Mistrzostw Świata przyciągają po sto tysięcy fanów. Quidditch'em zarząda Departament Magicznych Gier i Sportów, pododdział Ministerstwa Magii. Zawodowa organizacja zrzeszająca ludzi quidditcha nazywa się - Międzynarodowym Stowarzyszeniem Quidditcha. Na zawodowych meczach są obecni wykwalifikowani lekarze i podczas gdy zawodnicy doznają urazów (co zdarza się często), śpieszą im na ratunek. Zawodnicy qudditcha rzadko umierają na stadionie, często są natomiast wypadki. Jednakże, zdarza się podczas mecz taka sytuacja, że sędzia znikał, by po tygodniu znleźć się na Saharze.
Jest siedemset możliwych sposobów sfaulowania w Quidditchu. Nazwa "Quidditch" pochodzi od Queerditch Marsh, miejsca gdzie gra zrodziła się około w 1000 roku. Barwna, pasjonująca historia tego tysiącletniego sportu jest szczegółowa w doskonałej książce, "Quidditch przez wieki" Kennilworthy'ego Whispa, która nie jest tylko wytworem wyobraźni pani Rowling, gdzie książka ta jest ciekawą lekturą, którą Harry czyta w Hogwarcie. Na wzór tej wymyślonej pozycji, powstała prawdziwa książka "Quidditch przez wieki", która dostępna jest w księgarniach.

Lekcja 5: Początki quidditcha

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->Naszą wiedzę   o   prymitywnych   początkach   quiddi-
tcha zawdzięczamy czarownicy Gertie Keddle, żyjącej
w XI stuleciu na skraju moczarów Queerditch Marsh. Na
nasze szczęście prowadziła ona pamiętnik, który obecnie znaj-

 

duje się w Muzeum Quidditcha w Londynie. Poniższe uryw-
ki z tego pamiętnika zostały przełożone z oryginału saksoń-
skiego, którego pisownia pozostawia wiele do życzenia.

Wtorek. Upał. Banda zza moczarów znowu zakłóciła
mi spokój. Latają na miotłach, zabawiając się w tę ich
głupią grę. Wielka skórzana piłka wylądowała w mojej
kapuście. Rzuciłam urok na osiłka, który po nią
przyleciał. Ha, ha, ty wielki, kudłaty wieprzku,
niełatwo latać na miotle, jak się ma kolana z tyłu, co?

Wtorek. Mokro. Byłam na moczarach, zbierałam
pokrzywy. Te wiejskie przygłupki znowu latały na
miotłach. Przyglądałam się przez chwilę, ukryta za
głazem. Mają nową piłkę. Rzucają ją do siebie i starają
się wybić w drzewa rosnące po obu stronach bagna.
Czysta głupota.

Wtorek. Wiatr. Przyszła Gwenog. Wypiłyśmy herbatkę
z pokrzywy, potem zaprosiła mnie do siebie. Skończyło
się na tym, że obie oglądałyśmy tych głupków latających
na miotłach nad bagnem. Był z nimi ten wielki szkocki
czarownik ze wzgórza. Teraz wśród nich śmigają
w powietrzu dwa ciężkie otoczaki. Pewnie je zaczarował,
bo kamienie wyraźnie starają się trafić w osiłków
i zwalić ich z mioteł. Niestety, nie dane mi było
zobaczyć, jak któryś z nich spada w bagno. Gwenog mi
powiedziała, ze często sama w to grywa. Okropne.
Wróciłam do domu z poczuciem wielkiego niesmaku.

Choć wszystko wskazuje na to, ze Gertie Keddle znała
nazwę tylko jednego dnia tygodnia, nieświadomie ujawniła

 

nam wiele ciekawych szczegółów tej pierwotnej formy quid-
ditcha. Po pierwsze, dowiadujemy się, ze piłka, która wy-
lądowała w jej kapuście, zrobiona była ze skóry, tak jak
współczesny kafel. Oczywiście nadmuchanym świńskim pę-
cherzem, używanym w owych czasach w innych grach mio-
tlarskich, trudno byłoby rzucać celnie, zwłaszcza podczas
wietrznej pogody. Po drugie, z zapisków Gertie wynika, że
gracze „starają się wybić {piłkę} w drzewa rosnące po obu
stronach bagna", a więc mamy tu najwyraźniej do czynienia
z wczesną formą dzisiejszych bramek. Po trzecie, pojawia się
wówczas pierwotna forma tłuczków. Bardzo ciekawa jest
wzmianka o „wielkim szkockim czarowniku". Czyżby to był
jeden z graczy w creaothceann? Czy można przyjąć, ze
wpadł na pomysł zaczarowania otoczaków, by śmigały nie-
bezpiecznie nad bagnem, zainspirowany kamieniami spa-
dającymi na ziemię w grze znanej w jego ojczystym kraju?

Następną wzmiankę o grze miotlarskiej, popularnej
w Queerditch Marsh, napotykamy dopiero całe stulecie
później, w liście, jaki czarodziej Goodwin Kneen napisał
do swojego norweskiego kuzyna, Olafa. Kneen mieszkał
w Yorkshire, co wskazuje na rozprzestrzenienie się owej
gry na wyspie w ciągu stu lat po tym, jak oglądała ją Ger-
tie Keddle. List Kneena znajduje się w archiwum norwe-
skiego Ministerstwa Magii.

Drogi Olafie!

Jak się miewasz? Ja czuję się dobrze, za to Gunhilda na-
bawiła się smoczej ospy.

W zeszłą sobotę zabawialiśmy się tą porywającą grą. zwa-
ną kwidditchem. Biedna Gunhilda nie mogła grać jako ła-

 

pacz i musiał ją zastąpić kowal Radulf. Drużyna z Ilkley po-
czynała sobie całkiem nieźle, ale uporaliśmy się z nią łatwo, bo
ćwiczyliśmy ciężko przez cały miesiąc. Wbiliśmy im czterdzie-
ści dwa gole. Radulfa trafił w głowę posok bo stary Ugga nie
zdążył odbić go maczugą. Te nowe bramki są znakomite. Po
trzy beczułki po obu stronach każda na wysokim palu. Dosta-
liśmy je od Oony z gospody. Tak się cieszyła z naszego zwycię-
sHva. ze przez całą noc raczyliśmy się u niej darmowym mio-
dem. Gunhilda była na mnie trochę zła, bo wróciłem nad
ranem. Oberwałem kilka paskudnych zaklęć, ale już odzy-
skałem palce.

Przesyłam ten Ust przez najlepszą sowę. jaką posiadam,
mam nadzieję, że doleci.

Twój kuzyn
Goodwin

<!--[if !supportTextWrap]-->
<!--[endif]-->

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->Z tego listu widać dobrze, jak gra rozwinęła się w ciągu
stulecia. Żona Goodwina była "łapaczem" {catcher}4 — to
prawdopodobnie dawny termin oznaczający ścigającego.
"Posok" {blooder}, którym oberwał kowal Radulf, to
niewątpliwie dzisiejszy tłuczek, a stary Ugga niewątpliwie
grał jako pałkarz, skoro „nie zdążył odbić go maczugą".
Strzela się już nie w drzewa, ale w beczułki na wysokich pa-
lach. Brakuje jednak wciąż podstawowego elementu gry:
złotego znicza. Ten pojawił się dopiero w połowie XIII wie-
ku, a doszło do tego w dość dziwny sposób.

Lekcja 6: Historia quiditcha - starodawne gry miotlarskie

Gdy tylko ulepszono miotły na tyle, by można było na
nich dokonywać skrętów oraz regulować szybkość
i wysokość lotu, pojawiły się gry miotlarskie. Dawne ma-
nuskrypty i malowidła dają nam pewne wyobrażenie o za-
bawach naszych przodków. Niektóre z nich już nie istnieją,
inne przetrwały lub rozwinęły się w znane nam dzisiaj dys-
cypliny sportowe.

Uroczysty doroczny wyścig na miotłach, organizowa-
ny do dziś w Szwecji, znano już w X wieku. Zawodnicy
mają do pokonania dystans z Kopparberg do Arjeplog,
czyli nieco ponad trzysta mil. Trasa przebiega nad rezerwa-
tem smoków, a olbrzymie srebrne trofeum dla zwycięzcy
ma kształt szwedzkiego smoka krótkopyskiego. W naszych

 

czasach wyścig ten zyskał rangę międzynarodową i czaro-
dzieje wszystkich narodowości zbierają się raz do roku
w Kopparberg, by obserwować start, a następnie deporto-
wać się do Arjeplog, by oklaskiwać tych zawodników, któ-
rym uda się dotrzeć do mety.

Słynne malowidło "Gunther der Gewalttatige ist der
Gewinner" {Gunther Gwałtownik jest zwycięzcą} z 1105 ro-
ku ukazuje wczesnośredniowieczną grę niemiecką zwaną
stichstock'. Na szczycie wbitej w ziemię, wysokiej na 20
stóp tyczki umieszczano nadmuchany pęcherz smoka. Je-
den z graczy poruszających się na latających miotłach był
obrońcą tego pęcherza. Obwiązywano go w pasie liną przy-
mocowaną do tyczki, tak że mógł się od niej oddalić zaled-
wie na dziesięć stóp. Reszta graczy po kolei atakowała pę-
cherz, usiłując przebić go specjalnie zaostrzonym końcem
miotły. Obrońca mógł używać różdżki do odparcia tych
ataków. Gra kończyła się, gdy któryś z zawodników przebił
pęcherz albo gdy obrońcy udało się wyeliminować wszyst-
kich zawodników zaklęciami, albo kiedy sam zemdlał z wy-
czerpania. Stichstock zanikł w XIV wieku.

W Irlandii kwitła gra zwana aingingein, temat wielu
irlandzkich ballad (legendarny czarodziej Fingan Nieustra-
szony był w niej podobno mistrzem). Gracze brali po kolei
piłkę zwaną dom2 (był nią kozi woreczek żółciowy) i przela-

tywali na miotłach przez rząd płonących beczek bez dna,
umieszczonych na wysokich tyczkach. Dom trzeba było
przerzucić przez ostatnią beczkę. Zwycięzcą zostawał
gracz, który dokonał tego w najkrótszym czasie i nie zajął
się przy tym ogniem.

W Szkocji narodziła się gra miotlarska, którą można
uznać za najbardziej niebezpieczną — creaothceann. Gra
ta opisana jest w tragicznym poemacie celtyckim z Xl wie-
ku. Oto przekład pierwszej strofy:

Stanęli rzędem gracze, tuzin mocarzy o obliczach jasnych,
Rzemieniami mocują kotły, w niebo patrzą, gotowi do lotu,
Już słyszą wrzask rogu. już pod chmury wzbijają się śmiało,
Lecz śmierć szybuje wraz z nimi, bo już dziesięciu wybrała.

Każdy z graczy miał przywiązany do głowy mosiężny
lub żelazny kociołek. Na dźwięk rogu lub bębna podry-
wali się do lotu, a w tym samym momencie z wysoko-
ści stu stóp zaczynały spadać na ziemię zaczarowane ka-
mienie. Gracze starali się unikać zderzenia z kamieniami
i łapać je w kociołki. Wygrywał ten, komu udało się ze-
brać najwięcej kamieni. Dla wielu szkockich czarodzie-
jów creaothceann był najwyższym sprawdzianem męs-
kości i odwagi. Pomimo wielu wypadków śmiertelnych
gra cieszyła się wielką popularnością w średniowieczu —
zabroniono jej dopiero w 1762 roku. W latach sześć-
dziesiątych XX wieku, Magnus Macdonald, znany jako
Wyszczerbiona Makówka, prowadził kampanię na rzecz
przywrócenia tej gry, ale Ministerstwo Magii pozostało
nieugięte.

 

W Anglii, w hrabstwie Devon, chętnie grywano w shunt-
bumps3 Była to brutalna gra, w której jedynym celem było
zwalenie rywali z miotły; wygrywał ten gracz, któremu uda-
ło się utrzymać na miotle do końca.

Swivenhodge to gra, która narodziła się w Hereford-
shire. Podobnie jak w niemieckim stichstocku, używano
w niej nadmuchanego pęcherza, zwykle świńskiego. Gracze
siedzieli tyłem na miotłach i odbijali pęcherz witkami, sta-
rając się przerzucić go ponad żywopłotem w stronę prze-
ciwnika. Jeśli przeciwnik nie odbił pęcherza, tracił punkt.
Wygrywał ten, kto zdobył pięćdziesiąt punktów.

W swivenhodge grywa się w Anglii do dzisiaj, choć ta
gra nigdy nie zdobyła zbyt wielkiej popularności. Shunt-
bumps przetrwał jako gra dziecięca. Natomiast w Queer-
ditch Marsh powstała w średniowieczu gra, która w przy-
szłości miała się stać najpopularniejszą dyscypliną sportową
w świecie czarodziejów.

Lekcja 7: Zasady gry

W 1750 roku Departament Czarodziejskich Gier i Sportów
ogłosił następujące przepisy odnoszące się do gry w quiddi-
tcha:

 

<!--[if !supportLists]-->1.      <!--[endif]-->ie oNgranicza się wysokości, na jaką gracze mogą się
wzbić podczas meczu, ale nie wolno im wylecieć poza gra-
nice boiska. Jeśli gracz przeleci poza linię boiska, jego dru-
żyna musi oddać kafla przeciwnikowi.

<!--[if !supportLists]-->2.  <!--[endif]-->Kapitan drużyny może zażądać „czasu", czyli krótkiej
przerwy w grze, sygnalizując to sędziemu. Tylko wtedy
stopy graczy mogą dotknąć ziemi. Przerwa w grze może
trwać do dwóch godzin, jeśli mecz trwał już ponad dwana-
ście godzin. Jeśli drużyna nie wróci na boisko po dwóch go-
dzinach, zostanie zdyskwalifikowana.

<!--[if !supportLists]-->3.  <!--[endif]-->Sędzia może zarządzać rzuty karne. Ścigający, który
wykonuje rzut karny, leci znad koła środkowego ku polu
bramkowemu przeciwnika. W polu bramkowym może po-
zostać tylko obrońca. Podczas wykonywania rzutu karnego
wszyscy pozostali gracze muszą trzymać się z boku.

<!--[if !supportLists]-->4.  <!--[endif]-->Można odbierać kafla przeciwnikowi, ale w żadnym
przypadku nie wolno chwytać go za jakąkolwiek część ciała.

 

<!--[if !supportLists]-->5.   <!--[endif]-->W przypadku kontuzji któregoś z graczy nie wolno
zastępować go innym. Drużyna musi grać dalej bez kontu-
zjowanego gracza.

<!--[if !supportLists]-->6.   <!--[endif]-->Na pole gry można wnosić różdżki8, ale w żadnym
przypadku nie wolno ich użyć przeciw członkom drużyny
przeciwnika, przeciw ich miotłom, przeciw sędziemu, prze-
ciw piłkom lub przeciw któremukolwiek z widzów.

<!--[if !supportLists]-->7.   <!--[endif]-->Mecz quidditcha kończy się wtedy, gdy zostanie zła-
pany złoty znicz, albo kiedy zgodzą się na to kapitanowie
obu drużyn.

     8. Za wrzucenie kafla przez obręcz drużyna otrzymuje 10 pkt, a za złapanie znicza 150 pkt

Lekcja 8:Budowa stadionu

Na obu końcach boiska ustawione są po trzy złote pentle. Przypominają one patyczki do puszczania baniek mydlanych. Są różnej wysokości. Podłoże stadionu stanowi zielona murawa podobna do tej występującej na mugolskich meczach piłkarskich. Całość otoczona jest trybunami. Najwyżej umieszczone są kryte loże honorowe dla specjalnych gości. Może ale nie musi występować specjalna "budka komentatorska" w której jak pewnie się domyślacie urzęduje komentator. Całość otoczona jest murem zazwyczaj ozdobionym barwami drużyn grających.

Lekcja 9: Słynne stadiony

poniedziałek, 27 sierpnia 2007 15:44

Drużyny quidditcha nie posiadają swoich własnych stadionów ze względów bezpieczeństwa. Natomiast stadiony budowane są w pewnych miejscach na danym terenie np. na określoną powierzchnię wrzosowisk przypada jeden stadion, na których rozgrywane są mecze.

STADION MISTRZÓW

Znajduje się na odludziu, a mimo to każdy jego cal chroni jakieś zaklęcie antymugolskie. Można się tam dostać specjalnie oświetlaną trasą przez las, świstokliki lub mugolskimi środkami transportu. Stadion mieści 100 000 osób. Są miejsca na samej górze – najdroższe lub na dole – te trzeba zajmować już na dwa tygodnie przed meczem. Stadion otaczają złote i mocne mury. W środku są purpurowe siedzenia, wspaniałe oświetlenie i tablica pokazująca wynik i reklamy.

BODMIN MOORS

Obiekt położony we wschodniej Kornwalii niedaleko Devon. To właśnie tu w 1884 odbył się słynny mecz w którym szukąjcy przez 6 miesięcy nie mogli znaleźć znicza. Legendy głoszą, że znicz nadal tam lata.

EXMOORS

Stadion położony w południowo - zachodniej części Anglii na terenie Narodowego Parku. Rzucono nań specjalny czar niewidzialności. Widzowie musieli kupować specjalne okulary jednak okazało się, że nie widzieli nie tylko zawodników, ale i własnych siedzeń. Czar zdjęto a Ministerstwo zastanawia się już nad nowym zaklęciem – mglistym.

ELLIS MOORS

Ostatnim razem kiedy odbył się tu mecz, czarodzieje musieli uciekać ponieważ obok mugole postanowili sobie robić pikniki.

ILKLEY MOORS

Obiekt położony w Zachodnim Yorkshire. Kiedy odbywa się tam mecz pomiędzy szczególnie nielubiącymi się drużynami, ochrona zabiera fanom różdżki.

YORSHIRE MOORS

Znajduje się we wschodnim Yorkshire na terenie Parku Narodowego. Fani nie mogą za bardzo kibicować ani krzyczeć gdyż mugole często przychodzą, aby zobaczyć kto wydaje te dźwięki.

Lekcja 10: Ewolucja Miotły.

Jak dotąd nie znamy zaklęcia, które by pozwalało czaro-
dziejom latać samodzielnie, zachowując ludzką postać.
Latać mogą tylko ci animagowie, którzy przemieniają się
w latające stworzenia — a wiadomo, ze nie jest ich wielu.
Można, rzecz jasna, transmutować czarodzieja lub czarow-
nicę w nietoperza, który wzbije się w powietrze, lecz będzie
on miał nie tylko skrzydła, ale i mózg nietoperza, więc na-
tychmiast zapomni, dokąd zamierzał polecieć. Lewitacja
jest często spotykaną umiejętnością, ale naszym przodkom
stanowczo nie wystarczała, jako że kwitujący czarodziej
unosi się zaledwie pięć stóp nad ziemią. Chcieli więcej.
Chcieli latać jak ptaki, nie obrastając przy tym piórami.
Dzisiaj w każdym domu czarodziejów w Wielkiej Bryta-
nii jest przynajmniej jedna latająca miotła. Tak już do tego
przywykliśmy, że rzadko zadajemy sobie pytanie, jak to się
stało, że ten niepozorny przedmiot stał się jedynym legalnie
dozwolonym środkiem transportu? Dlaczego na Zachodzie
nie przyjął się latający dywan, tak ulubiony przez naszych
wschodnich braci? Dlaczego nie wymyśliliśmy latających
beczek, foteli, wanien? Dlaczego akurat miotły?

Od dawien dawna czarodzieje i czarownice słusznie stara-
li się zachować swoją wiedzę i umiejętności w tajemnicy
przed mugolami. Dobrze wiedzieli, że gdyby mugole pozna-
li wszystkie tajniki magii i czarodziejstwa, zapragnęliby wy-
korzystać je dla własnych celów. Dlatego zachowywali różne
środki ostrożności na długo przed ogłoszeniem Międzynaro-

 

dowego Kodeksu Tajności Czarodziejów. Jeśli mieli trzymać
czarodziejski środek transportu w swoich domach, musiało
to być coś nie rzucającego się w oczy, coś łatwego do ukry-
cia. Miotła nadawała się do tego idealnie, była przedmiotem
niedrogim i łatwym do przeniesienia. Nie trzeba było nic
wyjaśniać, gdy ją zobaczył jakiś mugol. Niemniej jednak
pierwsze latające miotły miały swoje słabe strony.

Źródła historyczne mówią, ze latających mioteł używa-
no w Europie już w 962 roku. W pewnym niemieckim ilu-
minowanym manuskrypcie z tego okresu znajduje się ilu-
stracja przedstawiająca trzech magów zsiadających
z mioteł. Ich miny wydają się świadczyć, ze nie było to zbyt
miłe przeżycie. Guthrie Lochrin, szkocki czarodziej piszący
w 1107 roku, wspomina o „zadku pełnym drzazg" i o „na-
brzmiałych hemoroidach", których się nabawił po krótkiej
przejażdżce z Montrose do Arbroath.

Średniowieczna miotła wystawiona w Muzeum Quiddi-
tcha w Londynie daje nam pewne pojęcie o niewygodach,
na jakie był narażony Lochrin (zob. ryc. A). Gruba, sękata
rączka z nie polakierowanego jesionu, pęk leszczynowych
witek przywiązany topornie do jednego końca — całość
nie jest ani wygodna, ani aerodynamiczna. Taką miotłę wy-
posażono w najprostsze magiczne właściwości: mogła latać
tylko do przodu, i to z jednakową szybkością, wznosić się,
opadać i zatrzymywać.

W owych czasach rodziny czarodziejów same robiły so-
bie miotły, więc można się spodziewać, ze bardzo się róż-
niły szybkością i wygodą podróżowania. W XII wieku cza-
rodzieje nauczyli się jednak wymiany usług, tak ze zręczny
wytwórca mioteł mógł wymieniać je ze swoim sąsiadem na

 

przykład na jakieś eliksiry, w których sporządzaniu ów
sąsiad się wyspecjalizował. A od kiedy miotły stały się bar-
dziej wygodne, zaczęto na nich latać nie tylko z chęci szyb-
kiego przeniesienia się z punktu A do punktu B, ale i dla
samej przyjemności latania.

Lekcja 11: Rodzaje mioteł, najbardziej znane miotły - omówienie

Miotły ze względu na cel w jakim zostały wyprodukowane można podzielić na:

-sportowe - najczęściej używane na meczach quidditcha oraz innych zawodach sportowych. Zostały skonstruowane tak aby zawodnicy mogli osiągać jak najlepsze wyniki. Zalicza się do tego np. jak najbardziej "opływowy" kształt który zmniejsza opór powietrza.

-transportowe - wyprodukowane do przewozu towarów lub większej liczby pasażerów przez większe metropolie handlowe. Zostały specjalnie wzmocnione aby wytrzymywały jak największe obciążenia.

-zwykłe - miotły używane na codzień przez zwykłych czarodziejów dla rekreacji.

Najbardziej znane miotły: